Sprzedana - Konsekwencja ucieczki.

Sprzedana - Fragment rozdziału siódmego pt. Konsekwencja ucieczki.

           Tego dnia pogoda nie była najlepsza na dłuższe wyprawy, właściwie to nie nadawała się do tego by wyjść z domu. Był początek jesieni, a ta pora roku lubiła obmywać ulice deszczówką. Niebo było szare i ponure, lało jak z cebra, a on bez zastanowienia przygotował swojego konia do jazdy i wyruszył na poszukiwanie swojej żony. Ani przez chwilę nie zastanawiał się dokąd mogła się udać. Byli małżeństwem zalewnie trzy miesiące, a on już znał ją jak swoją ulubioną książkę. Wiedział, że jedynym miejscem, w którym znajdzie schronienie podczas ulewy będzie jej rodzinny dom. Czuł jak koszula i wełniane spodnie nasiąkają wodą i kleją się do jego ciała. Było mu zimno i bardzo żałował, że nie ubrał się cieplej przed wyprawą. Mężczyzna gnający pod wiatr tylko przez chwilę pomyślał o sobie i tylko ten jeden raz, już po chwili myślał tylko o niej. Zadawał sobie pytania, na które sam znał odpowiedzi, a tak bardzo chciał by były one inne. Wiedział, że jego żona teraz marznie, że trzęsie się z zimna, a on nie jest w stanie jej ogrzać, ponieważ dzielą ich co najmniej trzy kilometry. Być może to nie była spora odległość, ale dla niego w obecnej chwili każda sekunda była na wagę złota.

          Wtargnęła do pałacu, w którym się wychowała. To tutaj stawiała pierwsze kroki, a teraz poczuła się tu tak obco, jakby nie była u siebie. Służba jako pierwsza wstawiła się w holu, a po chwili i Adam zszedł na dół. Przez chwilę zastanawiała się czemu witają ją niemal wszyscy domownicy, ale zdała sobie sprawę, że koń narobił sporo hałasu swoimi kopytami, a i drzwi wejściowe były stare i charakterystycznie skrzypiały. Zaspany Andrzej również pojawił się u góry schodów, a jej przyszło do głowy, że przecież jest środek nocy. Czuła się zmęczona, mokra i słaba zarazem. Nagle usłyszała to samo skrzypnięcie, które jej towarzyszyło podczas otwierania drzwi wejściowych.

- Witam wszystkich – usłyszała za sobą dobrze znany jej głos.

Dziewczyna nie zastanawiając się długo ruszyła pędem przed siebie i schowała się za starszego z braci.

- On przyszedł po mnie – wyszeptała, a wszyscy w milczeniu i zaciekawieniu oglądali tę scenę.

- Koniec przedstawienia – powiedział Damian i klasnął trzy razy w dłonie. – Prosiłbym by wszyscy pracujący w tej posiadłości powrócili do swoich zajęć, a jeśli spali i zostali wybudzeni to przepraszam, ale nie chcę tu widzieć nikogo prócz swojej żony – dodał poważnym, wręcz srogim tonem.

Służba go posłuchała i powróciła do swoich pokoi, ale bracia Amelii jednak zostali i w milczeniu oczekiwali na dalszy rozwój wydarzeń.

- Moja najdroższa, czy uczynisz mi ten zaszczyt i choć do mnie podejdziesz? – zapytał nad wyraz spokojnie, ale Amelia znała go już zbyt dobrze by się na to nabrać.

          Kobiecie wystarczyło jedno, krótkie spojrzenie w oczy męża by dostrzegła w nich głęboki gniew i ledwie skrywaną złość. Postanowiła po raz kolejny nie czynić tego o co prosi, nie potrafiła mu nawet odpowiedzieć na pytanie bo żadne ze słów nie chciało jej przejść przez gardło. Odwróciła się powoli i wolnym krokiem szła po stopniach coraz wyżej.

- Amelio, proszę cię do mnie. Natychmiast – ostatnie słowo wypowiedział przez zęby, ale wydawał się nadal trzymać nerwy na wodzy.

- Nie chcesz rozmawiać przy swoich braciach, wolisz na osobności? – zapytał z nutką ironii w głosie.

- Ja na twoim miejscu moja droga chyba wolałbym publiczność, ale niech będzie jak wolisz – rzekł i ruszył schodami ku górze.

- Czekaj – zatrzymał go Andrzej, bo Adam stał jak słup stoli i miał wrażenie jakby to wszystko działo się we śnie, a nie na jawie.

- Słucham? – zapytał Damian szwagra, a Amelia wykorzystała tę sytuacje i schowała się w swoim pokoju.

- Może dziś lepiej ochłoń i daj jej się wyciszyć... – zaczął Andrzej.

- Ja jestem spokojny – przerwał mu chłodno Wekler.

- Śmiem wątpić panie, ale nawet jeśli to ona jest w bardzo dużych i skrajnych emocjach – rzekł młodszy z braci.

- Nie mów mi jak mam postępować z własną żoną – rzekł stanowczo Damian.

- Ona jest moją siostrą.

- A moją żoną. I który z nas ma do niej większe prawa? – zapytał.

- Ty panie – odpowiedział Andrzej zgodnie z prawdą.

- W takim razie zejdź mi z drogi – zażądał król Tristelionu i odpychając delikatnie szwagra na bok.

- Czy mogę wiedzieć o co poszło? – zapytał nagle Adam, który właśnie przed momentem jakby wybudził się z letargu.

- Jest pierwszą kobietą, która mnie uderzyła. Żadna inna nie podniosła na mnie ręki. Mężczyzna, owszem tak. Zdarzyło mi się kilka razy, że tknął mnie w złości jakiś mężczyzna, ale zapewniam, że zaraz potem nie żył – wyjaśnił mąż Amelii po czym odwrócił się na pięcie i udał do jej pokoju.

       Otworzył drzwi, które na cale szczęście nie miały zabezpieczenia w postaci zamka i klucza, bo w przeciwnym razie byłby zdolny je wyważyć. Rozejrzał się po pokoju i stwierdził, że nic się tu nie zmieniło. Pokój nadal wyglądał tak samo jak w chwili gdy Amelia go zamieszkiwała. Przestąpił przez próg i zamknął za sobą drzwi. Stojąc wciąż w tym samym miejscu omiótł wzrokiem każdy zakamarek, ale nigdzie nie dostrzegał swojej żony.

- Wyjdź zza fotela – polecił i włożył kciuki swoich dłoni do kieszeni.

- Powiedziałem coś przed chwilą – rzekł dużo ostrzejszym tonem i oczekiwał jej reakcji.

- Już wychodzę, ale nie zza fotela tylko zza zasłonki – powiedziała cichutko i ukazała się jego oczom jako drobna, przestraszona kobietka.

- Podejdź do mnie – polecił wciąż nie spuszczając z tonu, ale ona nie podchodziła. Stała wciąż w tym samym miejscu, a nawet zdawała się powolutku cofać, ale nie podchodziła.

- Podejdź, ale już – rozkazał, niemal krzyknął i skierował dwa palce swojej prawej dłoni ku podłodze. W taki sposób wskazywał jej miejsce przed sobą.

- Żono moja, nie uważasz, że fatygowałem się po ciebie już wystarczający szmat drogi? Co prawda w ostateczności te kilka kroków nie uczyni mi żadnej różnicy jednak wolałbym byś była mi posłuszna – wyjaśnił jakby spokojniej, ale jego ton nadal był stanowczy, a jego czarne oczy wciąż wydawały się złe i przerażające.

         Ich spojrzenia spotkały się, patrzyli wprost w swoje oczy długo i nieustępliwie. On wydawał się być opanowany, a ona roztrzęsiona. Jej głowa pochyliła się lekko ku dołowi, spuściła z niego wzrok i zapłakała cichutko.

- Wciąż czekam – odezwał się nagle, a ona ze wzrokiem wbitym w podłogę poczłapała w jego kierunku.

        Wydawało się jej, że mężczyzna nie wykonuje żadnego ruchu. Podniosła swój wzrok, ale była zbyt niska by sięgnąć nim jego twarz w chwili gdy stała tak blisko niego, a nie chciała ostentacyjnie zadzierać głowy do góry.