Sprzedana - Umowa

Sprzedana - Fragment rozdziału pierwszego pt. Umowa.

             Mężczyzna zajął miejsce na sofie, te same co wcześniej i poprosił służącą o drugą herbatę. Jego myśli zaczęły krążyć wokół tej nieokrzesanej, młodej i bezpośredniej dziewczyny. Podobała mu się – musiał to przyznać sam przed sobą, ale nie był przekonany czy taka kobieta będzie odpowiednią żoną dla władcy Tristelionu.  Westchnął głośno i rozsiadł się wygodnie, bardziej luźno niż przystoi tak potężnemu władcy.

- Witam ponownie – powiedział Adam i usiadł na fotelu, który znajdował się przy sofie i był w tym samym beżowym kolorze.

- Witam Adamie. Masz piękną siostrę. Wygląda jak anioł. Ma duże niebieskie oczy i piękne blond włosy szkoda, że nie podkreśla swojej urody jak inne damy tylko paraduje w męskim, roboczym stroju. Wielce też mi szkoda, że nie wpoiliście jej należytych manier, które bez wątpienia pomogłyby jej się odnaleźć w tej jakże nowej dla niej sytuacji – wygłosił swój wywód Wekler.

- Panie, ale miałeś po nią przyjechać pod koniec miesiąca, a czerwiec dopiero się zaczął – próbował usprawiedliwić się Adam.

- I sądziłeś, że swawolne wyprawy konne, oraz samotne pływanie w rzece pomogą jej w zdobyciu odpowiednich zachowań, godnych żony króla? – dopytywał.

- Ona kiedy chce i ma ochotę to potrafi… - zaczął Adam jednak król mu przerwał.

- Jak chce i ma ochotę – powtórzył i zaśmiał się w głos. – Cudownie wiedzieć, że moja żona będzie ułożona i grzeczna tylko gdy będzie miała na to ochotę – dodał z lekkim poirytowaniem, ale i rozbawieniem.

- Co chcesz teraz uczynić panie? – zapytał Adam z lekkim przerażeniem.

- Nie bój się, nie chcę dla niej źle. Przyjechałem aby dać się jej poznać i aby poznać ją. Nie jestem aż takim draniem za jakiego mnie uważasz, nie zabiorę jej do obcego państwa bez słowa wyjaśnienia i bez wcześniejszych przygotowań – odpowiedział.

- Jak długo zamierzasz zostać panie? – dopytywał Adam.

- Nie dłużej niż tydzień – odparł.

- Nie mów mi panie, przecież niedługo będziemy rodziną – dodał Damian.

- Jeśli sobie tego życzysz to niech tak będzie. Czy wypada mi oczekiwać odpowiedzi na pytanie jak bardzo się zawiodłeś?

- Zawiodłem? Ja się nie zawiodłem ani trochę. No co najwyżej lekko zdziwiłem, ale ma to swoje dobre strony. Przy takiej żonie przynajmniej przenigdy nie sięgnie mnie nuda i rutyna.

- Szczerze myślałem, że zechcesz zrezygnować z naszej umowy – wyznał Adam.

- To nie była nasza umowa. Nie ty ze mną ją zawarłeś, ani ja z tobą. To była umowa między moim ojcem, a twoim wujem, która na nas przeszła jako na władców sąsiednich państw. Dzięki temu małżeństwu królestwa, które otaczają Tristelion nie najadą bo to tak jakby walczyli przeciw wam, a nie mnie, a i wy będziecie bezpieczni bo lud przestanie się buntować, gdyż zapewnicie im miejsca pracy i zarobku – wyjaśnił Wekler.

- Czuje się jakbym sprzedawał własna siostrę – powiedział smutno blondyn i rozpiął swoją koszule przy samej szyi.

- Mój ojciec kupił ją, dla któregoś z synów już dawno. Możesz tylko dziękować bogu za to iż padło na mnie, a nie na mojego brata. Jednak wiedz, że nie jest mi ona całkiem obojętna. Jest najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek spotkałem, a jeśli odziedziczyła charyzmę i choć część manier po swojej matce będzie idealną żoną dla króla. Nie patrz na mnie z takim zdziwieniem Adamie. Dobrze wiesz, że o twojej matce swojego czasu było bardzo głośno, była to jedyna kobieta, która w tak młodym wieku objęła tron po rodzicach i za jej czasów państwo pięło się na wyżyny swoich możliwości – powiedział zgodnie z prawdą Damian, a Adam był zaskoczony, że o jego matce tak wiele dobrego słyszał nawet ten młody władca. Sądził, że te pochwały nie będą wygłaszane kolejnym pokoleniom, teraz rozpierała go radość, że jednak się mylił.

- Bracie! – do pokoju wpadła młoda dziewczyna w tym samym stroju co przed chwilą.

- Zjemy dziś w ogrodzie – powiedziała już cichszym i spokojniejszym tonem.

- Ale dlaczego, przecież mamy doskonale przygotowaną do tego jadalnię? – zapytał się Adam.

- Jak to dlaczego, bo ja mam przecie taką ochotę – odpowiedziała z figlarnym uśmiechem i pognała w stronę ogrodu.

- Pozwolisz? – zapytał Wekler Adama, który najwidoczniej już dawno temu załamał ręce i nie zamierzał mieć nawet najmniejszego wpływu na zachowanie siostry.

- Co chcesz uczynić? – zapytał zdziwiony.

- Zobaczysz – odpowiedział Damian i podszedł do okna. Otworzył je na oścież i wychylił się na zewnątrz.

- Amelio, czy mógłbym cię prosić do środka na momencik? – zapytał nad wyraz spokojnie, ale z odpowiednio dobranym tonem by mogła się domyślić, że nie jest to prośba, a bardziej przypomina rozkaz.

- Ale teraz? – zapytała z lekką irytacją.

- Tak, właśnie teraz.

- No, ale nie może być za chwilkę? – dopytywała.

- A mam się po ciebie przejść? – zapytał nadal spokojnie, ale tembr jego głosu wskazywał na to iż się niecierpliwi, a i Amelia to wyczuła.

- Nie, ależ skąd. Nie ma takiej potrzeby by się król fatygował – odpowiedziała i już po chwili było słychać jak z charakterystycznym skrzypnięciem otwierają się ciężkie drzwi wejściowe.

Damian uniósł kąciki swoich ust lekko ku górze i poczuł nagły przypływ dumy z powodu osiągnięcia tego jakże drobnego zwycięstwa.

- Co tak pilnego, niecierpiącego zwłoki ode mnie chcia… - Amelia zawahała się przez chwilę. – ode mnie pan, albo może lepiej król chciał? – dokończyła swoje pytanie niezwykle chaotycznie.

- Może po prostu Damian. Zwracaj się po imieniu, a będzie najprościej. Udzielę odpowiedzi na twoje pytanie. Otóż według mnie do obiadu pozostało niewiele czasu, a ty powinnaś się do niego odpowiednio przygotować, a nie biegać z psem wokół domu – powiedział siadając.

- Ale ja zaraz potem idę pop… - Amelia zawahała się po raz kolejny bo poczuła na sobie wymowny wzrok brata. – Na plażę jadę konno potem. Kompletnie bez sensu jest ubieranie sukni i czesanie się kiedy obiad zjem bardzo szybko i od razu oddam się przyjemniejszym rozrywkom – dokończyła wciąż stojąc w progu miedzy salonem, a głównym korytarzem.

- Zamierzam zagościć u was na trochę i byłoby mi niezmiernie przyjemnie zasiąść do obiadu z kobietą, która wygląda jak dama, a nie chłopczyca. Czy jesteś w stanie uczynić mi tę przyjemność, mnie i swojemu bratu oczywiście? – zapytał delikatnie.

- Ale czy to takie ważne? – usłyszał w odpowiedzi i poczuł jak ponownie wzbiera się w nim irytacja.

Wekler był środkowym z braci, ale to zawsze on wykazywał się największą dojrzałością, odpowiedzialnością i zimną krwią niemal w każdej sytuacji. Sam o sobie sądził, że zawsze jest spokojnym i opanowanym człowiekiem, ale przy tej kobiecie czuł, że wyczerpie wszystkie skumulowane pokłady tego spokoju.

- Uznajmy, że dla mnie w obecnej chwili to jest najważniejsze – odrzekł ostrym tonem.

- Ale – zaczęła, a on już po tych słowach miał ochotę ostro jej przerwać. Powstrzymał się jednak przed tym i pozwolił dziewczynie wypowiedzieć zdanie do końca. – Co króla, znaczy ciebie obchodzi jak ja się ubieram do obiadu? – zapytała.

- Kiedy jadasz w moim towarzystwie to obchodzi. Poza tym jesteś już w takim wieku, że powinnaś wiedzieć co wypada, a co nie – odpowiedział i lekko zawstydził ją tymi słowami.

- Udam się na górę – odpowiedziała.

Adam patrzył na tę scenę i wytrzeszczał oczy ze zdziwienia. Nie spodziewał się, że jego siostra ustąpi, a już z pewnością, że nastąpi to tak szybko. Opuścił gościa na kilkanaście minut by móc polecić służbie przygotowanie pokoju gościnnego najlepiej jak to tylko możliwe.

- Ja przepraszam, że powiedziałam o panience królowi – wyznała smutno pani Wanda, była to grubsza służąca, która częściej dowodziła innymi niż sama pracowała, ale szło jej to tak dobrze, że jeszcze wuj Adama zagwarantował jej stałą pracę, wyżywienie i dach nad głową.

- Pytał o nią? – zdziwił się władca.

- Tak, pytał gdzie jest i co panienka robiła od rana, a ja nie chciałam go kłamać więc powiedziałam, że teraz jeździ z panem konno, a wcześniej wybrała się na plażę – odpowiedziała.

- Czyli to, że pływała wywnioskował po jej lekko zmoczonych włosach, albo usłyszał od reszty służby – stwierdził na głos Adam.

- To będzie jej mąż, prawda panie Adamie? – zapytała służąca.

- Podsłuchiwała pani?

- Nie, ależ skąd. Jak pan śmie mnie o to podejrzewać. Zauważyłam jak na nią patrzy gdy przechodziłam i był bardzo nią zainteresowany. No i co też innego mogłoby sprowadzić króla potężnego państwa do naszej ubogiej wioski – wyjaśniła pani Wanda.

- Jest pani w takim razie bardzo uważna, tylko pogratulować. – Adam wiedział, że jako król powinien do podwładnych zwracać się po imieniu, ale do tej jednej służącej jakoś nie potrafił. Reszta służby była młoda, co najwyżej w jego wieku, a ona, ona zdarzało się, że zmieniała mu pieluchy gdy był niemowlęciem z tego też powodu uważał, że należy jej się szacunek.

- To bardzo surowy władca. Pogłoski mówią, że jest jeszcze bardziej despotyczny i zasadniczy niż jego ojciec. Jednak dzięki jego polityce kwitnie szkolnictwo, a przestępstw jest coraz mniej – wyznała cichutko pani Wanda.

- Słyszałem, że bardzo spadł u nich procent przestępczości – przyznał jej racje młody mężczyzna.

- Nic dziwnego skoro w ciągu miesiąca już dwie osoby zawisły na stryczku, a trzy pręgieże dumnie stoją w samym centrum.

- Skąd pani o tym wszystkim wie? – zapytał zaciekawiony.

- Kupcy i handlarze mówią, bo bywają tam regularnie – odpowiedziała.